بازگشت
بیاد فرید مریدی که نامراد شد
الف - محشور الف - محشور

         اینک خنجر تیز ، بران  ، بیدادگر  و کور  روزگار ، قلبی  آگنده از امید وهدف های  انسانی را بیرحمانه شگافت . بادریغ وسوگمندانه که  دست آشنا (دست خودش )  آن خنجر را به   جانب آنقلب رهنمون شد .   آری فرید این انسان هدفمند و نستوه را هجر میهن ، اندوه  بیچاره گی هم میهنان و دربند بودن هرد و,   آ نقدر فشرد و له کرد که به ترک گفتن عزیز ترین داشته اش ( زنده گی ) واداشت .

فرید در نوجوانی آوانیکه تازه (( پشت لب سیاه کرده بود )) سرنوشتش  را با سرنوشت مردم و میهن گره زد و تا واپسین دم زنده گی به آن وفادار ما ند  ….

او که در پنجاه  و پنجمین سا ل سده ی پار ترسایی چشم و گوش به جهان کشود پس از پنجاه و پنج سال ز نده گی پر بار و هدفمند  دور از میهن در سرزمین بیگانه  با داغ در بند بودن مردم و میهن , بازنده گی  پدرود گفت . فرید را همه بمثابه انسان جدی ،مصمم ، دلاور ونترس ،  دوستدار زنده گی  ،دنیا و خانواده میشناختند . ولی پس از آنکه تاریکی وجهل بر میهن چیره گشت همانند همه انسانهای دراک و حساس دگر گون گشت بویژه پس از دیدن وشنیدن کنش  های دد منشانه وسفاکانه ی  اشرار که روز تا روز ددمنشانه تر و غیر انسانی ترمیشد تاثیر ژرف بر روان او میگذاشت که سر انجام تراکم این رنج ها به بیماری روانی انجامید .

             دو رویداد درد انگیز و جانکاه ، یکی ویران شدن کابل در نبرد های بین المجاهین درسال های بین ۱۳۷۱  - ۱۳۷۶ خورشیدی و به خاک و خون افتادن شهر وندان بیچاره و بی وسیله ودو دیگر کشته شدن دوکتور نجیبالله بدست  آی ، اس ، آی وگماشته گان آن,  ضربات خورد کننده ای بودند که بر روان حساس فرید فرود آمدند و به گفته ی ناهید همسر وهمدم روز های دشوار ش ، پس ازین دو رویداد حالش وخیم شد و خود آزاری مهلکی دامن گیرش گردید  .ناهید میگوید که فرید پیوسته میگفت  :  میهن و دوکتور نجیب الله را به ناحق ترک کردیم .این ((ناجوانی )) ما غیر قابل بخشودن است  .

آری  فرید آدم رفیق دوست و میهن دوست بود . سالهای میانی دهه ی هشتاد ترسایی بود درانسال نیز اشرار رهزن ،  جوان هدفمند و وطن پرستی  را که مصروف حراست و تامین امنیت شاهراه سالنگ بود   بزدلانه کشته بودند ، مرگ آنجوان که خلیل ((خسرو )) نام داشت ، همه را خیلی متاثر ساخته بود ، من ((اوچرکی )) در آنباره نوشته و در روزنامه ی انیس نشر کرده بودم  در مراسم خاک سپاری خلیل ،  فرید زیاد میگریست وقتی مرا دید با لحن شدید از من خواست که با نوشته ی یاد خلیل را گرامی بدارم ، وقتی برایش حالی کردم که این کار صورت گرفته بسیار شاد  شد .

درآنزمان کسی چه میدانست که من و فرید وهزاران دیگر غریب وبی میهن  میشویم ،فرید مرید به ما پدرود میگوید آنهم با مرگ نابه هنگام وروان سوز ، نا مراد میشود .   

 و اینک حالا که بیاد خود فرید کاغذ سیاه میکنم امواج سوزنده ی اندوه  ، تن و روانم را میآزارد  .   

بسیار آرزو داشتم که در واپسین لحظات زنده گی فرید با او میبو دم و  پاسخ پرسش های همه را که چرا(( اینطور کردی ؟)) را ازدهانش میشنیدم ولی سوگمندانه که چنین نشد .در واپسین لحظات ،  تنها کسیکه بالای سرش بود و همین پرسش  ((چرا؟ ))برزبانش ، باز هم ناهید همراه جدایی ناپذیرش بود که بادریغ ودرد  اوهم نتوانست پاسخش را بگیرد ،  فرید دیگر توانایی ورمق پاسخ دادن  نداشت .ولی فرجامین نگاه بی رمقش نمایانگر اندوه ژرف وجانکاهی بود که سال ها او را همراهی کرده بود .

مرگ فرید وانسانهای پردرد همانند او که سال هاست ادامه دارد قربانیان دیگری را نیز در راه دارد ، تازمانیکه میهن و مردم  که در آتش بیداد و تجاوز میسوزند  آرام و آباد  و بهروز نشوند این روند ادامه خواهد دشت .

                                                                                                                    

                                                                                                                                                                                                                 پایان  

 

 

 

      ناهید  مرید  ،لالا سرور مرید ، مرید مرید ، بری مرید ، فقیر جان ،  جناب ارغندیوال ، شا ه   محمود ارغندیوال ، مسعود ارغندیوال و خانواده های مرید و  ارغندیوال همه دوستان ورفیقان شان ،  مرا در سوگ خود شریک بدانند .

     بیایید که همه ی ما یکجا بگوییم روان منزه ی  فرید مرید شاد باد ! 

 

 

 


July 26th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسايل اجتماعي